ისინი ერთად იზრდებოდნენ – ნინო, ლადო და გიგი. ბავშვობის ძირითადი გართობა – მდინარე, მის ნაპირას მწვანე, ტრიალი მინდორი და ბურთი.
თანდათან ნინო ვაჟებისათვის აღმოჩენად იქცა. ორივესთვის ის გახდა პირველი და თავდავიწყებული სიყვარული.
გრძნობებსაც თავისებურად და განსხვავებულად გამოხატავდნენ. ლადო ნინოს მოკრძალებით შესცქეროდა და ყველაფერს მას უძღვნიდა. გიგი კი გოგონასტან ცოტათი უხეშობდა, ყველაფერს სტაცებდა და აწვალებდა.
– რატომ ხარ ასეთი უხეში, გიგი! აი, ლადო ასე არასოდეს მომექცევა.
– ჩემი ლამაზი გოგო ვინაა?! იცი, რომ გავიზრდები, ცოლად მხოლოდ შენ შეგირთავ.
– უზრდელო, აღარ დაგელაპარაკები, მამას ვეტყვი ყველაფერს.
– გგონია შემაშინებ?! არც იფიქრო, მე არავისი მეშინია.
– ლადო შენზე ძლიერიცაა და კეთილიც. არც არასოდეს მაბრაზებს.
პატარა ქალმა უნებურად არჩევანი ბავშვობიდანვე გააკეთა.
სახლში დაბრუნებულ გიგის ბოღმა და ცრემლი ახრჩობდა. მიზეზი დედას გაუმხილა. მას გაეცინა, შვილი გულში ჩაიკრა, და მიუგო:
– ჩემო ერთავ, შენს თავს მატრაკვეცა გოგონებს როგორ დავაჩაგვრინებ. დიდი რომ გაიზრდები, ნინოც შეგიყვარებს და სხვა გოგონებიც.
– სხვები არ მაინტერესებს. ნინომ, რომ არ შემიყვაროს, მაშინ?
– მაშინ მოვიტაცოთ და მიუვალ მთებში გადავმალოთ.
ამ სიტყვებმა საოცრად დაამშვიდა ბავშვშვი და მალეც ჩაეძინა.
* * *
დროსთან ერთად გაფრენილი ბავშვობა…
განუმეორებელი, წმინდა, მუდამ სანატრელი პერიოდი.
– ლადო, რა კარგია შენც რომ დედაქალაქში მოდიხარ, ერთად ვისწავლით.
– და ერთად ვიქნებით
ქალმა ნაზად შეათვალიერა რჩეული. მის ლურჯ თვალებში უსაზღვრო სიყვარული იკითხებოდა.
– ლადო, გიგის მეშინია.
– გეშინია? რატომ? განა მ,ე შენთან არ ვარ?!
– არ ვიცი, ძალიან თავხედია.
– თავხედი არაა, უყვარხარ. საბედნიეროდ შენ მე შემიყვარე, ის კი ამას უნდა შეეგუოს.
– რატომ არ ეგუება? თავს რად არ მანებებს?
– მოუწევს შეგუება. დაველაპარაკები. ისე, სადღაც მისიც მესმის, შენი სიყვარული არაა ადვილად დასათმობი.
უცებ ცამ დაიგრუხუნა. ორი შავი ღრუბელი ერთმანეთს დაეჯახა. საშინელმა ხმაურმა გააყრუა არემარე. აღმოსავლეთის მხრიდან ცაზე ელვამ გველივით გაიკლაკნა.
შეშინებულმა გოგონამ ვაჟის მხარში ჩამალა თავი. წვიმის მსხვილი წვეთები მათ მხრებსა და თმებში სკდებოდა და სხეულზე სასიამოვნო გრილ ნაკვალევს ტოვებდა.
* * *
წყარო – დედამიწის გულიდან თავისით ამოხეთქილი . . .
ანკარა, წანწკარა – პირველი სიყვარულივით წმინდა.
შარაგზაზე გატეხილი კოკა.
დამშვრალმა მიწამ წყალი წამსვე შეისრუტრა.
ქალის კივილმა შესძრა სამყარო.
– წყაროდან მომავალი გოგო მოიტაცეს! გაგონილა ძალად სიყვარული?
– ვინ იყო? ვისი გოგო იყო?
– ჩემი ნინო! არ გაპატიებ გიგი!
ძლივს დააკავეს გადარეული ლადო. მიწა კვნიტა სიმწრისგან. საით წასულიყო არ იცოდა.
რად გინდა, ბიჭო, მოტაცებული ქალი, მაინც არ შეგიყვარებს – კვნესოდა იგი.
* * *
– ნინო, ნუთუ ვერ ხვდები როგორ მიყვარხარ. ეს ნაბიჯი უნდა მაპატიო, მეტი გზა არ მქონდა.
ქალი ფანჯარაშჳ იყურებოდა. ირგვლივ მხოლოდ მთები. ვაჟის ლაპარაკი არც კი ესმოდა, გარინდულიყო, თითქოს იქ, მის გარდა, არავინ იყო.
– ნინო, წყალი მაინც დალიე, ასე არ შეიძლება, მალე სახლში შეგიყვან, დედაჩემიც გაიხარებს. ეხ, ნინო, როგორ არ გესმის ჩემი სიყვარულის.
ნინო ფანჯარას არც კი მოშჴრებია, ისე მიუგო ვაჟს:
– შენ მე არ გიყვარვარ.
– მე კი არა, შენ არ გიყვარვარ, მაგრამ მალე შემიყვარებ. ნინო, აუცილებლად შემიყვარებ. ყველაფერს განაცვალებ. ნახე ნინო, რა უნდა გაჩუქო? ეს სამაჯურია, ერთ ბოლოზე ყვითელი და თეთრი ოქროს გვირილაა დამაგრებული, მეპორეზე კი -პეპელა. სამაჯურს რომ ჩაკეტავ, იფიქრებ პეპელა გვირილაზე ზისო, თანაც ის ზამბარით ისეა ჩამაგრებული, გეგონება ფართხალებს და გაფრენას აპირებსო. ხომ კარგია, მოგწონს?
ქალი ქვად ქცეულიყო. ვაჟჳ კი განაგრძობდა და თან მკლავზე სამაჯურს ფრთხილად უკეთებდა.
– ნინო, მართალია ოპიზარი არა ვარ, მაგრამ ეს შენთვის მინდოდა და გამომივიდა. მითხარი რა, ხომ მოგწონს?!
ნინოს მკლავზე არც დაუხედავს. მისმა უკიდურესმა უყურადღებობამ შეაშფოთა გიგი. აივანზე გავარდა, სხვენიდან თოფი ჩამოიღო და ქალს ხელში მიაჩეჩა.
– აი, მესროლე, მომკალი. მერე კი წადი სადაც გინდა და ვისთანაც გინდა.
მოშორებით მდგარი ქორივით მისჩერებოდა ნინოს. ქალი კი ვერ გარკვეულიყო, ხან თოფს შეხედავდა, ხან გიოგის.
– მესროლე! მესროლე! – ანგარიშმიუცემლად იმეორებდა ვაჟი.
ნინომ ნელ-ნელა წამოსწია თოფი და მის წინ მდგომ გიგის დაუმიზნა. ის იყო ჩახმახზე თითი უნდა გამოეკრა, რომ გიგი თოფს წვდა.
– რას შვრები გოგო?! სასიკვდილოდ მიმეტებ? ნუთუ ჩემი სიყვარული ამის ღისრია.
ქალი თოფს ჩაფრენოდა და აღარ უშვებდა. ვაჟი იარაღის წართმევას ცდილობდა. ამ ორთაბრძოლაშჳ კი თოფმაც იჭექა. ქალი შეტოკდა და ვაჟის მკლავებში ჩაიკეცა.
– ნინო! ნინოო! – დაჭრილი ლომიოვით იღრიალა გიგიმ.
– ნინოო! ნინოო! – მხოლოდ ექო გამოეხმაურა მას.
* * *
– დიახ, მე ვარ დამნაშავე, ნინო მე მოვკალი. არავითარი უბედური შემთხვევა არ ყოფილა. ეს დედაჩემი ფიქრობს ასე. უბედურებად თვითონ ვიქეცი. მოვითხოვ დამსაჯოთ კანონის მთელი სიმკაცრით. ადვოკატიც კი არ მჭირდება. ჩემი დაცვის უფლებას არავის მივცემ.
– თქვენთან თქვენს მოძღვარს სურს საუბარი.
– მე აქ არაფრად მჭირდება მოძღვარი.
მამა სერაფიმეს სურს თქვენთან საუბარი, ნუთუ…
– მე არ მსურს არავის ნახვა, წამიყვანეთ საკანში! – უღრიალა პატიმარმა ბადრაგს, თითქოს აქ ის იძელოდა ბრძანებებს.
– ნება თქვენია – დაეთანხმა გამომძიებელი და თავი სინანულით გააქნია.
* * *
პირქუშ და ბნელ საკანში გასაღების ჩხრიალი გაისმა, მას რკინის კარის ჭრიალუ მოჰყვა, მაგრამ გიგის ყურადღება ვერაფერმა მიიქცია.
– შვილო, გიორგი, მე მოვედი შენთან, რომ განუგეშჴ – მოძღვრის ხმამ გული შეუტოკა გიგის და თითქმის ინსტიქტით წამოვარდა ფეხზე.
რკინის კართან მამა სერაფიმე იდგა.
– მამაო, მე არ მინდოდა თქვეთან შეხვედრა – მკაცრად ნათქვამში მაინც იგრძნობოდა უდიდესი რიდი.
– – ეს მარტო ჩემი კი არა, უფლის სურვილიცაა – მიუგო მამაომ და პატიმარს პირჯვარი გადასახა, შემდეგ იქვე მდგარ პატარა ხის მაგიდაზე ღვთისმშობლის ხატი მოწიწებით დაასვენა. გიგი კი ისე იდგა, თითქოს მას არაფერი ეხებოდა. პირი კედლისკენ ებრუნა.
– რატომ წუხდებით, მამაო, მე ვეღარ მიშველ;ით. უფალს მე აღარ ვემახსოვრები.
– უფალს გზასაცდენილები უფრო ახსოვს და მათ შემობრუნებას ცდილობს.
– მამაო, მე მკვლელი ვარ ნორჩი გოგონას. ჩემი სიყვარულის მკვლელი. ჩემთვის ღმერთი აღარ არსებობს.
– დანაშაული მძიმეა შენი, შვილო ჩემო, სიცოცხლის ხელყოფა არ შეიძლება. შენ სიყვარულმა კი არა, ეშმაკმა დაგაბრმავა. ჭეშმარიტი სიყვარული სიყვარულს შობს, და არა ძალადობას და უბედურებას.
– მამაო, დამანებეთ თავი, მე მოძალადე და უბედურების მოციქული ვარ. ჩემმა ჭეშმარიტმა სიყვარულმა სატანად მაქცია და ნუღა მელაპარაკებით.
მამა სერაფიმემ პირჯვარი გადაიწერა და ლოცვანს ემთხვია.
– აღხოცე უშჯულოება შენი და უფროს თოვლისა განსპეტაკდე.
– ჩემი განსპეტაკება აღარ შეიძლება. მე ავცდი სიკეთისა და სიყვარულის გზას და ისე ძლიერ, რომ ვეღარასოდეს დავუბრუნდები მას. მშვიდობით, მამაო. ნურარ მაწვალებთ.
– ვერ დაგემშვიდობები, შვილო გიორგი. მარტოდ ვერ დაგაგდებ. ძალიან ღრმაა შენი განსაცდელი, მეშინია საბოლოოდ არ გძლიოს.
– მე ჩემს მწუხარებასთან მარტო ყოფნა მირჩევნია.
– დაიმახსოვრე, შვილო, უშჯულოება ჩვენი ჩვენ ვუწყით და ჩვენი ცოდვა ჩვენს წინაშეა მარადის, მაგრამ უფალი მოწყალეა.
– ციხე არაა ლოცვის ადგილი, მამაო. აქ მოწყალებას კი არა, სასჯელს ელოდებიან. ო, რომ იცოდეთ, როგორ ვესწრაფვი მას… ნეტა მან მაინც შემიმსუბუქოს სულის ტკივილი.
– შვილო, კაცი ტანჯვისთვისაა გაჩენილი. რა ვუყოთ, თუ ზოგჯერ სატანჯველს თვითონ დავეძებთ. მძიმეა ამჟამად შენი სული, მაგრამ იცოდე, ხსნა მაინც არის, უნდა ეცადო დაჯაბნო ის.
გიგი სიმწრისგან გისოსებს ჩაებღაუჭა.
– დამცინი მამაო? სულის სიმძიმე ამაზე მეტი რაღაა ნეტავ?! შენს უფალს გაფიცებ, დამანებე თავი და ნუღარ მტანჯავ.
გიგი ტიროდა.
– იტირე, შვილო, იტირე. სახეს ნუ მარიდებ, უფალი მოწყალეა. არის ამაზე მეტი სიმძიმე სულისა. ახლა მონანიების საშუალება გაქვს, მერე კი ესეც აღარ გექნება. ამიტომ არ მინდა გძლიოს.
– თქვენ თვითმკვლელობას გულისხმობთ? განა არ ვიფიქრე? მაგრამ ნინოს ვეღარც იმქვეყნად ვნახავ. მე კი სწორედ მას უნდა ვთხოვო პატიება.
– შვილო, ილოცე, რამეთუ ლოცვა გიშველის გადაიტანო ეს ყველაფერი.
– მე ვეღარ მიშველის. ჩემისთანამ უფლის სახელიც კი არ უნდა ახსენოს.
– შვილო, შენ ისევ სცოდავ. იცოდე, მარტო არა ხარ. კიდევ გინახულებ. თავს გაუფრთხილდი.
– მშვიდობით მამაო! – თითქმის მიაძახა გიგიმ.
– მშვიდობით კი არა, ნახვამდის. დაიმახსოვრე, მსხვერპლი ღვთისა არს სული შემუსვრილი. გული შემუსვრილი და დამდაბლებული ღმერთმან არა შაურაცხყოს. დაუფიქრდი ამ სიტყვებს.
– ხატი! ხატი წაიღეთ, ამამო. ის აქ არ უნდა იყოს – გიგი მაგიდას მოივარდა ხატის ასაღებად და უცებ ადგილზევე გაქვავდა. ღვთისმშობელს ორივე თვალთაგან ცრემლი დაუცურდა. მომეჩვენაო იფიქრა, ხელით შეეხო და აშკარად იგრძნო სისველე. მუხლი მოეკვეთა, თავლი ვეღარ მოწყვიტა მარიამის წმინდა თვალებს.
უკვე გისოსებს იქით მდგარი მამა სერაფიმე სიყვარულით შესცქეროდა ხატის წინ დაჩოქილ გიგის. „ და ნათელი იგი ბნელსა შინა ჰსჩანს, ხოლო ბნელი იგი მას ვერ ეწია“
უცებ მოხუცის სმენას გიგის ხმა ჩასწვდა.
– მამაო, დამიტოვეთ თქვენი ლოცვანი.
* * *
– ლადოს ქალიშვილი შეეძინა. პირმშოს ნინო უწოდა.
– რამდენი წელი გავიდა, მაგრამ ვერ დაივიწყა.
– იმ ტკივილს რა დაავიწყებს. კიდევ კარგი, რომ ოჯახს მოეკიდა. მკვლელი რა იქნა ნეტავ?
– გიგი? რომელიღაც მონასტერში ბერად აღიკვეცა.
– უცნაურია ცხოვრება, ვერ გაუგებ რას გიმზადებს.
– ყველა იპოვის გამოსავალს, მკვდარს კი არაფერი ეშველება.
ბავშვის დაბადებამდე ლადოს სიზმრად ნინო გამოეცხადა. თანატოლ ბავშვებთან ტრიალ მინდორზე ბურთს თამაშობდნენ. ნინოს ბურთი სამჯერ შეხვდა და სამივეჯერ ლადოს ესროლა, თანაც მრავალმნიშვნელოვნად გაუღიმა. მერე უცებ გაიზარდნენ. ნინო გაიქცა, ლადომ ბევრი სდია მას, მაგრამ ის ნიავივით ხან გაქრებოდა, ხან ისევ ჩნდებოდა.
ოფლში გაწუწულს გაეღვიძა, სუნთქვა უჭირდა. ქალიშვილის დაბადეით ახსნა ეს უცნაური გამოცხადება და ახალშობილსაც ნინო უწოდა.
ამ ამბავმა თითქოს გაახარაო, ნინომ სიზმრად გამოცხადებას მოუხშირა. ლადოც მიეჩვია და ბოლოს იმ იმედით იძინებდა, რომ ნინოს შეხვდებოდა. ერთხელაც ნინომ ლადოს უთხრა:
– ერთ სურვილს თუ შემისრულებ, საიდუმლოს გეტყვი. ისე დაეთანხმა, არც კი დაფიქრებულა. განა არსებობდა სურვილი, რომელსაც ლადო ნინოს არ შეუსრულებდა?!
– მალე ორი შვილის მამა იქნები. ვაჟი შეგეძინება, გიორგი.
– რატომ გიორგი?
– განა დრო არ არის გიგის ვაპატიოთ?
– შენ თუ პატიობ, მეც ვაპატიებ.
– აქ ადვილია, გაუთვითცნობიერებლად ლაპარაკობ, რომ გაიღვიძებ, იფიქრე გიგიზე.
ლადოს გაეცინა.
– კი მაგრამ შენც ხომ სიზმარში ხარ, ჩემთან ერთად.
– მე? მე – არა. მე სულ სხვაგან ვარ. ეს შენ გგონია სიზმარი.
– ეგ როგორ?
– მაგასაც მიხვდები. ახლა კი ჩემი სათხოვარი.
– გისმენ ჩემო სიცოცხლევ.
– სიცოცხლევ! რა ტკბილი მოფერებაა. იცი რა? ლადო, ჩემი დრო ამოიწურა. აწი ერთი შეხვედრაღა დაგვრჩა და ისიც შენზეა დამოკიდებული.
– ჩემზე როგორ?
– ჩემი თხოვნის შემდეგ თუ იქნები ამის მსურველი.
– ნუ გერიდება ნინო, მითხარი. მოვკვდები და შეგისრულებ.
– რა თქვი? მოვკვდები და შეგისრულებო?! სწორედ ეს იქნება გამოსავალი, ლადო, ჩემთან დარჩი! – თითქმის მიაძახა ნინომ და მისი სახება ისე უეცრად გაქრა, ლადომ პასუხის გაცემა ვეღარ მოასწრო.
* * *
– გაიღვიძე ლადო, რა ძილქუში დაგაწვა. ბავშვს ისევ სიცხე აქვს.
რა, რომელ ბავშვს? – ვერ გამოფხიზლდა ლადო.
ვერ გავიგე, რას ლაპარაკობ. ნინოს გარდა რომელი ბავშვი გყავს, ადამიანო?!
– გვეყოლება, გიორგი, გიგი – ისევ სხვა სამყაროდან ლაპარაკობდა ლადო.
– კარგი რა! გამოფხიზლდი და დამეხმარე. მაინც რა ემართება ამ ბოლო დროს ჩემს პატარას, მთელი დღე კარგადაა, ღამით კი იწვის.
ლადო წამოვარდა, ბავშვის საწოლთან დაიჩოქა და შუბლზე ხელი დაადო.
– შეცდი ძვირფასო, ნინოს მშვიდად ძინავს და არც სიცხე აქვს.
– საოცარია, ხუთი წუთის წინ ბავშვს სიცხე ქონდა.
უცებ ნინომ მამას კისერზე ხელები შემოხვია , თოთო ტუჩებით ლოყაზე აკოცა და ბავშვური ენით ყურში ჩასჩურჩულა.
– მამა, ცემთან დალჩი! – ლადოს მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა.
* * *
რას უნდა ნიშნავდეს ნინოს თხოვნა – ფიქრობდა ლადო.სად უნდა დავრჩე? ან როგორ? მეც ხომ არ უნდა მოვკვდე?! არა, სიკვდილი ნამდვილად არ მინდა. მირჩევნია ისევ სიზმრად ვინახულო.
მაგრამ ნინო აღარ მოდიოდა. ლადო შფოთვამ შეიპყრო. შვილები რომ არ მყავდეს, ჩემი ნინიკო და პაწია გიგი, წამით არ დავფიქრდებოდი.
ბოლოს კი გაუსაძლისად მოენატრა.ადგილს ვერ პ;ოულობდა,მისთვის შვება აღრაფერს მოჰქონდა.
_ ღმერთო!ჩვენი შეხვედრა როდის უნდა მოხდეს?!.ნინო რატომ იგვიანებ?
ბავშვობის მინდორტი გაახსენდა,მდინარის გაღმა .დარდის გასაქარვებლად მას მიაშურა.მდინარესთან მისული ქვიდან ქვაზე გადახტა.ფეხი დაუცდა,კეფასთან ძლიერი ტკივილი იგრძნო და გონებაც დაკარგა.იქვე ყანაში მონასტრის ბერები მუშაობდნენ,სწორედ მათ შენიშნეს წაქცეული ლადო და დასახმარებლად გამოიქცნენ.
* * *
ლადო ხედავს მდინარის პირას ხალხი ირევა.გარბიან,გამორბიან,ერთმანეთს რაღაცას ეძახიან,თვითონაც ხალხს შეერია და დაინახა წყლის პირას დავარდნილი მამაკაცი.
_ ეს წყალი ვერ დაახრჩობდა,ალბათ თავი ქვას დაარტყა საცოდავმა_ჩაილაპარაკა თავი ამოიცნო.ყვირილი დაიწყო,მაგრამ ვერავის გააგონა.ახლობლებს მივარდა,რა გატირებთო.მაგრამ მას ვერავინ ამჩნევდა.უცებ მხარზე ხელის შეხება იგრძნო,სხარტად მოტრიალდა და ნინოს შეეჩეხა,ის გახარებული იყო.
_გმადლობ,რომ თხოვნა შემისრულე_გადაეხვია ქალი.
_რა თხოვნა?როგორ შეგისრულე?_გაოცდა ლადო.
_ჩვენ უკვე ერთად ვართ და აწი ვერაფერი დაგვაშორებს.
ლადო ნინოს სიტყვებმა საოცრად გაახარა.მათ წინ მზის სხივები საფეხურებად დაეშვა,ქალმა ლადოს ხელი ჩაავლო და საფეხურებს აჰყვა.ლადო ანგარისმიუცემლად მიჰყვებოდა.უცებ მის ყურთასმენას ქალის მოთქმა ჩასწვდა.
_რაღა ეშველება უშენოდ შენს ოჯახს,შენს ნინოს და გიგის…
ლადო შეჩერდა,რაღაცას მიხვდა.უფრო დაიბნა,საით წასულიყო აღრ იცოდა.ხან აქეთ იყურებოდა ხან იქით.ნინოც მოთმინებით ელოდა მის საბოლოო გადაწყვეტილებას.
* * *
ლადოს უსულო სხეული მდინარის პირას ქვიშაზე ესვენა.ხალხი შესაბრალისი მზერით შესცქეროდა ლადოს მეუღლეს,რომელიც გულსკლავად მოსთქვამდა.უცებ ლადოს ხელი შეირხა.შემდეგ ფეხი,ბოლოს კი თვალებიც გაახილა.
_ვაიმე!ცოცხალი ყოფილხარ!კინაღამ დამღუპე და დამიობლე ბავშვები!_ გულში ჩაეკრა მეუღლე.უზომო სითბო იგრძნო ლადომ.და მეუღლეს ალერსით გადაუსვა თავზე ხელი.ნინო გორაკზე იდგა და ნაღვლიანი თვალებით უყურებდა ამ სურათს.
_შეხედეთ! შეხედეთ! მაღლობზე სინათლის სვეტი ბრწყინავს,შეჩოჩქოლდა ხალხი.
ნინომ ლადოს გაუღიმა,ხელი მსუბუქად დაუქნია და შებრუნდა.ხალხი მონასტრის ბერებს მიუბრუნდა.
_იქნებ თქვენ ახსნათ რა უნდა იყოს ეს…
_კაშკაშა სხივი,ნათელი სვეტი სხვა რა უნდა იყოს თუ არა ნიშანი უფლისა _მიუგო ერთ–ერთმა ბერმა და გორაკისკენ გასწია.
ნინომ ერთხელ კიდევ მოიხედა ,საოცრად ნაღვლიანი თვალები მოავლო ყველაფერს,ყველას გაუღიმა და მზის სხივებს შეერია.
ლადომ თავლები დახუჭა,ცრემლის შეჩერებას ლამობდა,მაგრამ ვერ მოახერხა.
მაღლობზე ასულ ბერს მწვანე ბალახიდან ციცქნა საგანმა შემოანათა,ხელში აიღო და გაოცდა.მის ხელისგულზე პეპელა აფართხალდა,თითქოს გაფრენას აპირებსო.ბერი მუხლებზე დაეცა,ხელი ფართოდ გაშალა და მზეს მიუშვირა.
_ნინო!რატომ დამიბრუნე?ნუთუ არასოდეს მაპატიებ?… _ხელისგულზე მისვენებულმა პეპელამ ფრთები აამოძრავა,აფართხალდა და წამის განმავლობაში მზისფერივე მზის სხივებში ჩაიკარგა.
Amurchio 
sulshi chamwvdomi motxrobaa…:*
dzalian momewonaa zairaa mass:*