სიყვარულის გადასარჩენად

უყვარდათ  ერთმანეთი და  შეუღლდნენ.

გაშორდნენ…

საერთო  გაოცება-რატომ?

გარეგნულად თითქოს  ყველაფერი  რიგზე იყო.

არაფერი იყო აშკარა, ხელშესახები.

ბავშვი… უმანკო  ანგელოზი.

–მამიკო მინდა.

-ახლა დედიკო  მომენატრა.  მე  ორივესთან მინდა!

ორივეს  კი  ერთმანეთი  აღარც  უნდოდათ  და არც  ეთმობოდათ.

მათ მხოლოდ  მესამესი  ეშინოდათ.

განსჯა…განკითხვა…

ღვთიური  ხმა —ნუ  განიკითხავთ—არავის  ესმოდა .

განკითხვას  გაკიცხვა  მოყვა .  უფრო  ქალს  კიცხავდნენ  .

ქალს, რომელსაც  მატერიალურად  არაფერი  აკლდა  .

ქალს,რომელსაც  სიყვარულის  სჯეროდა .

მთელ  ქვეყანას დაუდგა წინ და დაიცვა  მისი  სიყვარული  .

ქმარი კი ვერ  დაიცვა  მავნე  ჩვევისაგან .

ქალს  სჯეროდა… ეგონა… ფიქრობდა… იმედოვნებდა,  მაგრამ…

—უნებისყოფო  ყოფილხარ  და  იმიტომ.

და  ახლა  საკუთარ  ხელებში  სიყვარული  უკვდებოდა .

სევდიანი თვალებით  მიმოიხედა  ირგვლივ…

ვის  უნდა  ეშველა?!

ძალა  მოიკრიბა  ორმაგი  შემართებით ეკვეთა  მტერს.

უხილავს, დაუნდობელს, არსებაში ჩაბუდებულს.

                 უნდა  გადაერჩინა სიყვარული…

             ამიტომ  უბრალოდ  წავიდა.

                 გაქცევა  ხსნა არაა,  მაგრამ  არც  ეს  იყო  გაქცევა.

             იქნებ  სიცარიელემ  გამოაფხიზლოს.

             წამიერი  ეჭვი—-სხვამ  რომ  შეავსოს  ეს  სიცარიელე?

             თუ  ბედნიერი  იქნება,  დაე!

           მას  ხომ  შვილი  ყავს…

          ეჭვებს  სიყვარულმა  სძლია  და  გადადგა ნაბიჯი.

         არამკითხეებს  და  ჭორისმოყვარულთ საქმე  მიეცათ,  აქოთქოთდნენ

            სხვისი  ძაგებით საკუთარის უპირატესობას ამტკიცებდნენ.

          ვაისთან  ვუის  ამზეურებდნენ.

         გულს  იხარებდნენ…

             —ღრუბლებში  ნუ  დაფრინავს,  მიწაზე  დაეშვას !

        —-კოპწიაობა  მეც  ვიცი  ,მაგრამ  მაგის  დრო  სადა  მაქვს !

      —-ქმარი  ტუ  არ  ივარგებს  ,ოჯახში  ქალმა  უნდა  გასწიოს  ჭაპანი!

       —–რა  აკლია!

       —–მაგისთანა  გაჭირვებები  გადაგვიტანია?!   ოჯახი კი არ  დაგვინგრევია!

       ოჯახი,  მართლაც  ო–ჯახი!

        ჯახს  გაუძლო,  გულგრილობა  კი  ვერ  აიტანა.

        ის  სხდვაგვარი  იყო…

         ამ  სამყაროში  მხოლოდ  პატარა, მყუდრო  კუთხეს  ეძებდა  და  ვერ  ეპოვა…

        ის  ქალი  იყო  და  ვერ  დათმობდა  ამ  უპირველეს  ტიტულს .

       მხოლოდ  დედას  შეუძლია  ჩაკლას  მის  სულში  ყოველგვარი  პირადული  და  გახდეს  დედა-კაცი,  მაგრამ  ქალი  ქალად  რჩება  მუდამ.

          მერე  და  როგორი  ქალი…

          სიფრიფანა,  წმინდა  , საოცნებო და  მეოცნებე.

         ყვავილებით  ჰქონდა  მორთული  ოთახები. შვილთან  ერთად  ზრდიდა  და  უვლიდა  მათ.

         ზღვა  მოენატრებოდა  ყველაზე  მეტად .  ისიც  ემორჩილებოდა  მის  უხილავ  ხიბლს,  ფერხთით  დაუწვებოდა  მოელამუნებოდა  და  უკან  იხევდა.

           პოეზია  და  მუსიკა  უყვარდა.   გულიდან  მოდიოდა  და  სულში  უსახლდებოდა.

            წვიმაში  სეირნობდა.  მის  შხაპუნა  წვეთებთან  თამაში  ახარებდა.

            ერთ  ვარდს  და  ყურადღებას  დაგიფასებდა.

             დარბაზებში  დროსტარებას,  ბუნებაში  ჯდომა  ერჩია.

           მთელი  არსებით  ბუნების  ნაწილად  იქცეოდა.

           ქმარიც   ცოტახანს  აჰყვა…შემდეგ  ძმაბიჭებს  გადაჰყვა.

          ამ  ასკშიც  ბიჭებად  დარჩნენ…

          დიდხანს  ექაჩა  მის  ზორბა  მხარს  სუსტი  ხელებით .

             ვერ  მოაბრუნა.

           დაპირებებს  ხომ  არ  შეახსენებდა ?!

            უფროსმა  დედაკაცებმა  ჭკუის  სწავლება  დაუწყეს.

            ვერ  გაიგო  რას  იტხოვდნენ  მისგან .

           არ  ეგონა  მის  ქალობას  თუ  აკლდა  რამე…

           დაფიქრდა.

           —გამწევი  ძალა? უდრეკი  კედელი? უცრემლო  ქანდაკება ? მაგრამ  ვისთვის?   ვინ  ადგენს  ქცევის  ამ  წესებს?

            მე  ასეთი  ვარ , სხვა  სხვანაირია.  მაინც  რა  დავთმო ?როგორ  შევიცვალო ? გაუხეშდე?გავტლანქდე? გავქვავდე?

            არავითარ  შემთხვევაში  მე  ხომ  ქალი  ვარ . მიუხედავად  ყველაფრისა    მე  მაინც  ქალი  ვარ…

           და  დაიწყო  ბრძოლა  სიყვარულის  გადასარჩენად…

          ყოველგვარ   ეჭვს  მაინც  სიყვარულმა  სძლია  და  გადადგა  ნაბიჯი…

               უნდოდა  გადაერჩინა  სიყვარული…