ჩვენ ვარსებობთ..
არსებობა იწყება დაბადებით.
ეს განგებამ დააწესა.
ის ჩვენ შევქმენით..
მიწიდან მაღლა, ზევით სივრცისაკენ.
გამუდმებით ზევით ვიყურებით…
კაცთ წესად გვექსა ეს.
ვეძებთ…
ზოგნი უფალთან სიახლოვეს,
ზოგნი კი მას…
მას, რაც ჩვენ უბრალო მოკვდავებმა შევქმენით ზევით….
ესაა ათვლის წერტილი…
ოღონდ ვერტიკალურად…
ჩვენ ასე გვინდა.
მას თუ მიაღწიე?!
მერე შენც აითვლები…თუ ჩაითვლები…
მანამდე? მანამდე ვინ ხარ?!
მხოლოდ სტატისტიკა!
ციფრებად ქცეული ცხოვრება…
ესეიგი ადამიანი, რომელიც არ ჩაითვლები,
უბრალოდ ითვლები_ 1, 2, … 10… 100… და მორჩა!
ამიტომ, როგორმე ერთხელ მაინც უნდა მოხვდე ათვლის წერტილში….
ღმერთო! აპატიე და ზოგიერთისთვის სწორედ ესაა არსებობის დასაწყისი…
ნამდვილი დაბადება!
ამიტომ ყველა მიიწევს ზევით, ვერტიკალურად.
უნდათ …. გონიათ, რომ ეკუთვნით…ცდილობენ….მიიწევენ…..
მიაბიჯებენ, მირბიან, მიბობღავენ, მიძვრებიან, მისრიელებენ, მიფოთხავენ..
გამართულად, მხრებში მოხრილი, წაკუზული, ოთხზე მდგომი,
მუცელზე ხოხვით…
მაგრამ მიიწევენ.
ძნელია… მსურველი ძალიან ბევრია
და ცხოვრება ემსგავსება ფუტკრის სკას.
ესევიან,
ირევიან,
ზუზუნებენ,
მიდი-მოდიან…
გაუგებარია ვინ რითია დაკავებული…
(თუმცა ფუტკართან ბოდიში, სკაში მისი საქმე თითოეულმა ძალიან კარგად იცის)
მიიწევენ….
უახლოვდებიან, ვნებები უფრო მძაფრდება.
ცდილობენ დაწინაურებას…
ერთმანეთს ექაჩებიან, გზიდან იშორებენ, ჯიკაობენ, მუჯლუგუნს კრავენ, თავშიც წასცხებენ, ფეხით თელავენ…
ოღონდ მიაღწიონ, მოხვდნენ ათვლის წერტილში.
რას იზამ, აქედან იწყება ათვლა თუ ჩათვლა..
პატივს ელიან…
ხელისუფლებას..
თმობენ თავისუფლებას, თუმცა ჰგონიათ მოიპოვენენ…
პატიოსნება?_ აუდგილო, ზედმეტი ბარგი…
ზოგიერთს როგორ არ გაუმართლა?
მიაღწია და ჩამოვარდა ..
ახლა ქვემოდან ქამანდებით მოქმედებს.
მიაღწევს თუ არა ვინმე მას , იქვე მისი ყულფიც მზად არის.
დაითრევენ ფეხით, ხელით, უფრო კარგია თუ ყელში წვდნენ….
საშინელებაა , მაგრამ გარანტირებული..
და თუმცა ისეთებიც არიან, ათვლის წერტილს კარგა ხანია გასცდენ, მაგრამ ვერც კი შეამჩნიეს, არ ჩერდებიან, თვითონ ვერ ამჩნევს და სხვა რას იზამს?!
მითუმეტეს, რომ ის არც ითხოვს , არც ელის, მაგრამ არც ჩერდება!
იბრძვის მისი მეთოდებით,
აქ მიღებული ხერხები მიუღებელია.
არ იბრძვის, მათ ებრძვის მხოლოდ,
ცდილობს ხმა მიაწვდინოს,
მათ სწრაფვას აზრი და მიმართულება შეუცვალოს.
დაიღალა… დაიქანცა…
მაინც განაგრძობს… არ ჩერდება…
იმედი აქვს.
ბოლოს ერთი მეორის მიყოლებით ყურნი მიაპყრეს, თვალნი აეხილათ.
შეიცნეს…
სული უფრო შეიცნეს, ვიდრე ხორცშესხმული….
და სწორედ ის იქცა ათვლის წერტილად….!
ისევ და იკსევ სწრაფვა ვერტიკალურად,
ათვლის წერტილისაკენ!
Amurchio 